Tegen de zin van haar vader trouwde Marianne met haar Hendrik Kort.
1.FAMILIE VAN MILITAIREN
Marianne kwam uit een familie van militairen die de Staat der Nederlanden en Oranjes dienden
Haar vader werkte als kapitein tot 1807. Hij had ontslag genomen, want hij wilde niet dienen onder de Franse vlag, dat kon hem gestolen worden.
Na zijn ontslag verhuisde vader Hendrik Wilhelm naar Duitsland, in het plaatsje Bentheim. Daar leerde hij de moeder van Marianne kennen; Maria Lidia Sophia Riccius. Hendrik was nog getrouwd met Alida Geverdina van Hoorn (1795-1828), maar dat boterde niet meer. Hij ging van haar scheiden en verhuisde naar Gieten. Tussen die tijd was hij verliefd geworden op Maria en hij stapte met haar in het huwelijksbootje in Gieten.
Haar vader werkte als kapitein tot 1807. Hij had ontslag genomen, want hij wilde niet dienen onder de Franse vlag, dat kon hem gestolen worden.
Na zijn ontslag verhuisde vader Hendrik Wilhelm naar Duitsland, in het plaatsje Bentheim. Daar leerde hij de moeder van Marianne kennen; Maria Lidia Sophia Riccius. Hendrik was nog getrouwd met Alida Geverdina van Hoorn (1795-1828), maar dat boterde niet meer. Hij ging van haar scheiden en verhuisde naar Gieten. Tussen die tijd was hij verliefd geworden op Maria en hij stapte met haar in het huwelijksbootje in Gieten.
Het was eind november 1812 en Hendrik kreeg een aanstelling als Griffier en Secretaris van de Gemeenten Gieten, Gasselte en Anloo, maar het militairenbloed stroomde volop door zijn aderen en in 1814 trok hij zijn militair uniform weer aan. Hij ging tegen de legers van Napoleon strijden als Majoor bij het eerste Bataljon Jagers.
In zijn militairentijd was hij niet veel in zijn woonplaats te vinden, maar hij bleef actief in het bestuur van de Nederlands Hervormde Kerk. Hij werd president-kerkvoogd en in die functie kon hij zijn kwaliteiten als bestuurder waarmaken.
Op voordracht van de gouverneur van Drenthe, mr. P. Hofstede werd Hendrik benoemd tot burgemeester én secretaris van Gieten.
2. ZE ZIJN NIET ALLEMAAL VAN MIJ.
Marianne was vijf en haar zusje Lidia was 4, toen ze een deel gingen uitmaken in het gezin van Hendrik. Het blijft onduidelijk of Hendrik haar biologische vader was.
Als hij het met iemand over zijn kinderen had, vertelde hij tussen neus en lippen door. 'Ze zijn niet allemaal van mij hoor.'
Als hij het met iemand over zijn kinderen had, vertelde hij tussen neus en lippen door. 'Ze zijn niet allemaal van mij hoor.'
3. ONTBREKENDE PAPIEREN
Marianne groeide op tot een volwassen vrouw en in 1829 wilde ze trouwen. Ze wilde haar eigen leven leiden met haar geliefde.
Ze was verhuisd naar Borger en is arbeider geworden.
Vreemd is dat een burgemeestersdochter een arbeider is geworden, dat was niet normaal in die tijd.
Marianne wist niet beter. Ze had haar geluk gevonden in Borger en woonde samen met haar geliefde en twee kinderen.
Maar er waren problemen, ze kon niet bewijzen wie ze was, de papieren die dat konden aanduiden waren vermist.
In haar oude dorp Bentheim waren ze spoorloos en haar ouders werkten niet mee met deze zoektocht.
Ze raadpleegde een notaris, die haar gelukkig hielp.
op 9 juni 1829 maakt hij een 'akte van notoriteit' aan.
Deze akte kon haar geboorteakte vervangen, tenminste, als de rechtbank het homologeert.
Er worden daarvoor zeven getuigen opgeroepen, dit waren waarschijnlijk vrienden van Marianne.
'Zij is Marianne, de dochter van Willem Schummelketel
gep. Luitenant kolonel en burgemeester te Gieten en Maria Lidia Sophia Theresia Riccius, zonder speciaal beroep te gieten; dat zij geboren is te Bentheim in het graafschap Hannover.' verklaarden ze.
Haar vrienden stonden achter haar en verklaarden dat Marianne was, wie ze zegt te zijn.
De akte wordt ondertekend en ze hebben er een goed gevoel over, maar voor Marianne wordt het alleen maar erger...
Ze was verhuisd naar Borger en is arbeider geworden.
Vreemd is dat een burgemeestersdochter een arbeider is geworden, dat was niet normaal in die tijd.
Marianne wist niet beter. Ze had haar geluk gevonden in Borger en woonde samen met haar geliefde en twee kinderen.
Maar er waren problemen, ze kon niet bewijzen wie ze was, de papieren die dat konden aanduiden waren vermist.
In haar oude dorp Bentheim waren ze spoorloos en haar ouders werkten niet mee met deze zoektocht.
Ze raadpleegde een notaris, die haar gelukkig hielp.
op 9 juni 1829 maakt hij een 'akte van notoriteit' aan.
Deze akte kon haar geboorteakte vervangen, tenminste, als de rechtbank het homologeert.
Er worden daarvoor zeven getuigen opgeroepen, dit waren waarschijnlijk vrienden van Marianne.
'Zij is Marianne, de dochter van Willem Schummelketel
gep. Luitenant kolonel en burgemeester te Gieten en Maria Lidia Sophia Theresia Riccius, zonder speciaal beroep te gieten; dat zij geboren is te Bentheim in het graafschap Hannover.' verklaarden ze.
Haar vrienden stonden achter haar en verklaarden dat Marianne was, wie ze zegt te zijn.
De akte wordt ondertekend en ze hebben er een goed gevoel over, maar voor Marianne wordt het alleen maar erger...
Marianne die graag wilde trouwen, kreeg geen toestemming van haar ouders. Ze weigerden.
De notaris wist niet van opgeven. Hij stelt namens Marianne 'Akten den eerbied' op. Haar ouders worden daarin gevraagd om toch in te stemmen met het huwelijk.
'Dat gebeurd niet!' riep vader woest. Opnieuw werd de toestemming op het huwelijk geweigerd.
'Wij hebben bijzondere redenen om de huwelijkstoestemming niet te geven,’ verklaarden de ouders. .
Niemand weet wat die redenen zijn geweest.Was Hendrik te min voor Marianne? Was er iets voorgevallen?
Er zit niets anders op dan opnieuw naar de rechtbank en eindelijk lacht het geluk Marianne toe.
Zij kan trouwen met haar Hendrik.
Ze namen de keuze om het niet te doen in Gieten, want dat was het domein van haar halsstarrige vader en moeder.
Zij kan trouwen met haar Hendrik.
Ze namen de keuze om het niet te doen in Gieten, want dat was het domein van haar halsstarrige vader en moeder.
Ze trouwen in hun vertrouwde Borger op een mooie donderdag midden in oktober
van 1830.
Onder behoeftige omstandigheden traden ze in het huwelijksbootje. Ze konden
niet eens de kosten van de zegel op de gestelde huwelijksstukken betalen, maar
hun geluk was er niet minder om.
Wat de dag nog mooier maakte was dat ze op die dag al hun geboren kinderen
officieel konden erkennen.
Bron: Noorderlingen
Wil je op de hoogte blijven? Volg mij dan op facebook: Het monument. het monument facebooklink
Geen opmerkingen:
Een reactie posten