ASSEN - de verdwenen begraafplaats

De verdwenen begraafplaats in Assen. Een plek waar vele tranen hebben gevloeid, een plek waar zoveel herinneringen zijn geborgen. Ooit was het een plekje van rust en vrede, tot de poorten sloten. 
De begraafplaats verwilderde en werd niet meer onderhouden. De staat van de begraafplaats verslechterde en ongure personen namen de plek over...

1. HET ONTSTAAN VAN DE BEGRAAFPLAATS.

Het kerkhof in betere tijden. bron: dodenakkers

In 1837 werd aan de Vaart de eerste R.K kerk  in Assen gebouwd. De kleine gemeenschap had nog geen eigen begraafplaats en maakte gebruik van het algemene Noorder-begraafplaats.

Graag hadden ze een eigen begraafplaats gewild, maar dat was nog niet mogelijk.

In 1855 groeide het aantal katholieken in Assen, waardoor de financiële situatie verbeterde.
Er werd gedacht aan een eigen begraafplaats. Eerst leek het erop dat de katholieken een eigen gedeelte zouden krijgen op het algemene Zuider-begraafplaats (1892), maar er doken allerlei problemen op.
Hierdoor verzocht het kerkbestuur in 1893 de gemeente om een eigen begraafplaats.

In september 1893 werd er een stuk grond dichtbij de kerk gekocht.
Er werd een lijkenhuisje, toegangshek en een Calvarieberg gebouwd, daarna kon de begraafplaats worden ingezegend. Dit gebeurde in 1894.
Verschillende parochieleden, die elders begraven waren, werden hierna alsnog overgebracht na hun eigen begraafplaats. Onder hen de pastoors; Van Hamelen en Brenninkmeijer.

2. FRANSEN.

In de Eerste Wereldoorlog vonden enkele Franse vluchtelingen hun rust op deze begraafplaats. Tijdens hun verblijf in Nederland zijn ze aan een ziekte overleden, waardoor ze op deze begraafplaats werden begraven. Na de oorlog werden deze Fransen overgebracht naar een massagraf op een Katholieke begraafplaats in Soesterberg.
Ook kwam er een eind aan de oude kerk aan de vaart in 1935. Het werd afgebroken en een nieuwe kerk werd in gebruik genomen.




3. UITBREIDING.

De begraafplaats was te klein en het kerkbestuur wilde de begraafplaats graag uitbreiden en stuitte op bezwaren. De gemeente had andere plannen voor de omgeving en de plannen van het kerkbestuur werd afgewezen.
De plannen van de gemeente zouden onmogelijk worden als de begraafplaats werd vergroot.
Teleurstelling bij het kerkbestuur was aannemelijk en de gemeente bood een oplossing aan.
In plaats van de begraafplaats te vergroten, kon men een deel van de nieuwe begraafplaats; de Boskamp, in gebruik nemen.

Het kerkbestuur ging daarmee niet akkoord en nam zelf maatregelen om te kunnen begraven op hun eigen begraafplaatsje.
Er moest een strook bomen worden gekapt, zodat er een stuk grond vrij kwam voor nieuwe graven. Ook voor dubbele graven ging er een nieuwe regel in. Ze werden niet meer naast elkaar, maar boven elkaar begraven om meer ruimte te houden voor andere overledenen.



4. BOSKAMP.

Het was 1953 en de Boskamp was klaar.
Het kerkbestuur zag dat hun begraafplaatsje te vol raakte en ze keken opnieuw naar de mogelijkheid voor een eigen gedeelte op Boskamp. Men had haast, want de ruimte op hun begraafplaatsje was er bijna niet meer.
In 1958 werd vak R op de Boskamp aangewezen als Katholieke begraafplaats.
Het grond werd gezegend en het nieuwe stukje aarde kon in gebruik worden genomen

5. HET EINDE VAN DE BEGRAAFPLAATS.

De oude begraafplaats werd alleen nog gebruikt voor het begraven in gereserveerde graven.
In die tijd verwilderde de begraafplaats meer en meer...onderhoud was er bijna niet.
Het begraafplaats raakte op zijn eind.

De plaatselijke jeugd vond hier zijn nieuwe hangplek en in 1969 werden er veel grafmonumenten door hun vernield.
De jeugd had geen enkele respect voor de doden en gebruikte deze begraafplaats als een speelplaats. Naast dat ze de graven vernielden, werd ook het lijkenhuisje beklad met graffiti en brandgesticht.

Ook zwervers vonden hier hun plek om te overnachten. Het lijkenhuisje bood uitkomst om droog te slapen. Om hen tegen te gaan werd het dak van het huisje opengebroken.
 
1971 werd de begraafplaats formeel gesloten, maar de vernielingen bleven doorgaan. Er was niets tegen te doen. De jongeren wisten niet van ophouden. Naast de vernielingen en het spelen met de graven, kwamen de jongeren ook om te chillen.
'Jezus was regelmatig stoned met alle joints die daar gerookt werden.'  werd er wel eens gezegd.

Het grond werd uiteindelijk verkocht onder de voorwaarde dat de bestemming niet mocht veranderen. Het was een begraafplaats en dat moest het blijven, ondanks wat er allemaal mee is gebeurd.
Het werd verkocht in 1975 en het sloot voorgoed zijn deuren.



Tot op de dag van vandaag is de begraafplaats gesloten. Het is bijna niet toegankelijk. Het lijkenhuisje staat er nog, maar er is niet veel van over. Het is beklad met graffiti en de sporen dat er ooit brand is geweest zijn zichtbaar.

Hier en daar ligt er een stukje graf en puin. De sporen dat het vroeger ooit een keurig begraafplaats was is zichtbaar.
De poort van de begraafplaats is verscholen in de struiken, met daarom heen een ketting. De ketting is nieuw.

De sporen dat het tot op de dag van vandaag nog steeds een hangplek is, is zichtbaar. Lege blikjes drinken, leeg gegeten zakken chips, alles wijst er op dat de jongeren tot op de dag van vandaag de begraafplaats niet met rust kunnen laten.






 BRON: Dodenakkers.

Op de hoogte blijven van de nieuwste blogs en meer? Volg mij dan op facebook het monument.